  
|
|
|
|
|
|
Bengt en Christa, vandaag was ik weer eens sinds lange tijd op de Dam. Ben er na Margits dood nu twee keer geweest. Ik vindt het zo moeilijk. Wordt lichamelijk onwel! Als ik dat al heb, hoe ondragelijk moet dat voor jullie zijn!!!
|
|
|
|
|
|
|
Gisteren, vrijdag 30 november 2001, hebben Bengt, Christa en Wouter Widlund een advertentie geplaatst in de krant.
Het kan zijn dat niet iedereen dit heeft gezien en dat zou jammer zijn. Voor diegenen die het (nog) niet in de krant hebben zien staan: "Onze diepgevoelde dankbaarheid gaat uit naar allen die ons met woorden en daden hebben gesteund na de plotseling dood van onze dochter en zuster MARGIT WIDLUND De grote hoeveelheid reacties maakt het ons onmogelijk iedereen persoonlijk te bedanken. Wij willen Margits verjaardag vieren met een concert in de Obrechtkerk in Amsterdam, op 20 mei 2002 om 20.15 uur, en nodigen alle betrokkenen alvast uit om Margit dan met ons te herdenken. Bengt, Christa en Wouter Widlund."
|
|
|
|
|
|
|
|
Lieve Mar,
Ik mis je verschrikkelijk. Iedere dag een beetje meer. Ik ben zo verdrietig. Eva
|
|
|
|
|
|
|
|
In een land hier ver vandaan, ergens in de buurt van Australië, zat op een dag een koalabeertje te huilen in een eucalyptusboom. De
stakker was zo erg aan het huilen, dat de andere dieren bij hem in de buurt ook heel verdrietig werden, zonder te weten waarom. Het beertje had zo lang zitten huilen dat er langzamerhand een heuse rivier was ontstaan. Toen kwam er een zwaluw langs die al een tijdje opzoek was naar de bron van al het zoute water dat hij overal vond. Het was een lange zware reis geweest want de zwaluw kon niet zo goed lopen. Honderden meters moest hij afleggen langs glibberige rotsen en natte kangaroe poep. Maar nu was hij er en al snel werd hij bijkans gek van het gehuil van de Koala. De zwaluw vroeg nieuwsgierig aan het beertje waarom hij huilde, maar het koalabeertje kon nog niet praten omdat hij zo vreselijk moest huilen. De zwaluw besloot dat hij alle tijd had om het verhaal te horen en hij bouwde een nestje precies boven het hoofd van de het huilende beertje. Opeens zei het beertje snikkend: "Luister zwaluw, ik heb liever niet dat je boven mijn hoofd gaat bouwen. Ik ben namelijk bang dat je op mijn hoofd poept." De zwaluw zong toen terug (zwaluwen kunnen nu eenmaal alleen maar zingen): "Maak je maar geen zorgen jankebeertje, ik zal je niet onderschijten. Ik blijf bij je zodat we samen je verdriet kunnen delen. Misschien helpt het wel. Waarom ben je eigenlijk zo verdrietig?" In plaats van dat het beertje antwoordde ging hij nog harder huilen. Waardoor de zwaluw besloot niet verder te vragen en zachtjes te zingen "Maak je maar geen zorgen lieve beer, met al je verdriet. Ooit zullen we het delen, wie weet helpt dat, of denk je van niet?" Hierdoor werd het beertje wat rustiger en hij begon te praten. "Ik ben zo verdrietig, zo vreselijk verdrietig, omdat er iets onvoorstelbaar ergs is gebeurd. Het is zomaar gebeurd, zonder dat iemand het kon weten, zomaar zonder reden maar met een heel duidelijke oorzaak." "Wat is er dan gebeurd? Is al het goede slecht geworden, dat je zo moet huilen?" zong de zwaluw. En het beertje antwoordde snikkend: "Al het goede is er nog, maar het beste is weg. Er is een heel bijzonder meisje overleden, een meisje van wie iedereen hield, eentje die er altijd was, zo eentje die er eigenlijk alleen in sprookje bestaat." Het zwaluwtje wist zich geen raad met dit trieste verhaal en het probeerde nog wat door te zingen, maar het ging niet meer zo best. En plotsklaps besloot de zwaluw maar mee te huilen en hij zong zachtjes door de tranen heen: "Er is iets ergs gebeurd en het is zo erg dat er geen verdriet genoeg voor is. Ik kan niet anders dan meehuilen en hopen dat het genoeg is. En als je ons wilt helpen, treur dan met ons mee om zo het verdriet te verlichten. En als je moet huilen, dan moet je dat maar doen, want dat mag." En zo bleven de twee een poos bij elkaar, totdat de zwaluw besloot door te vliegen om op zijn reis de dieren te vragen met hem mee te treuren en het door te vertellen. En zo kwam het verhaal met de zwaluw in Afrika, en via Afrika in Europa, en vanuit Europa al vrij snel in Azië, en uiteindelijk via een verdwaalde condor en een dronken pinguïn in de rest van de wereld, totdat alle dieren van de hele wereld het verhaal kenden en meehuilden. En alle dieren bleven huilen, ze huilden zo lang door dat op een dag alle dierentranen op waren. Sinds die dag kunnen de dieren niet meer tranen tijdens het huilen.
|
|
|
|
|
|
|
|
Ik mis je zo verschrikkelijk bij elke ademhaling en het wordt steeds erger. Allerliefste Mar, jouw wezen, jouw zijn ligt verankerd in mijn ziel en in mijn hoofd. Voor altijd zo; heel diep binnen in mij ben jij, daar ben je hoe je altijd was, toch, jouw fysiek zullen wij nooit meer meemaken in het echt en ik kan dat maar niet bevatten. Ik hou zo veel van je, zo veel lieve, lieve Margit, lieve vlinder en dat zal nooit anders zijn, nooit. Ik voel je en zal denken aan jou altijd en elke dag
|
|
|
|
|
|
|